Sommige auto’s zijn de geschiedenisboeken ingegaan vanwege hun legendarische overwinningen, voor de innovaties waarover ze beschikten of vanwege de coureurs die ermee reden. Andere auto’s zijn echter iconen geworden vanwege datgene waar ze voor staan: een uniek verhaal, een keerpunt in de geschiedenis, een sociaal fenomeen, een gebeurtenis die de tribunes langs het circuit ontsteeg en uiteindelijk bepalend was in een specifiek tijdperk. Eén van die auto’s was de Maserati ‘Eldorado’, die naam vergaarde in 1958 als de eerste eenzits raceauto in Europa die werd gesponsord door een merk dat geen link had met de wereld van de autosport.
Het merk in kwestie was Eldorado, een ijsfabrikant. Dit was het eerste voorbeeld van moderne sponsoring, waarbij de auto werd gespoten in de kleur van het sponsormerk. Het traditionele kleurenschema dat aan elk land was toegekend door de International Federation kwam hiermee te vervallen. Dat was echt een revolutie indertijd en het was van vitaal belang voor de toekomst van de autosport, dat vanaf dat moment zijn deuren opende voor nieuwe financiers.
Maserati kreeg de opdracht om de auto te bouwen van Gino Zanetti, eigenaar van ijsfabrikant Eldorado. Zanetti was vastberaden om zijn merk te promoten op internationaal niveau, zodoende wendde hij zich tot het merk met de drietand om een eenzits raceauto te bouwen die kon deelnemen aan de ‘Trofeo dei due Mondi’ (de race van twee werelden) op het circuit van Monza: de Automobile Club d’Italia had de 500 mijl lange race georganiseerd op het circuit, waarbij de Indianapolis 500 als inspiratiebron diende. Vooraanstaande Amerikaanse coureurs gingen daarbij de strijd aan met de beste Europese coureurs.
De Maserati 420/M/58, chassisnummer 4203, was zodoende afgewerkt met een crèmekleurige lak, in plaats van de Italiaanse racekleur rood. De naam Eldorado was met grote zwarte letters op de zijkanten van de auto afgebeeld, met twee kleinere logo’s op de neus en onder de kleine windgeleider die dienstdeed als voorruit. Het logo met het gezicht van de lachende cowboy was in het midden van de neus geplaatst en op de zijkanten van de vin aan de achterzijde. Onder de twee Eldorado-merken op de zijkanten was in knalrode letters het woord ‘Italia’ te lezen, verwijzend naar de nationaliteit van zowel de sponsor als die van de raceautofabrikant.
Op het lange silhouet van de ‘Eldorado’ was tevens de naam van de coureur afgebeeld die was uitverkoren om met dit model te racen tijdens de ‘Monzanapolis’: Stirling Moss, één van de bekendste coureur uit de geschiedenis van de autosport en een voormalig Maserati-coureur.
In het voorafgaande jaar, in 1957, won de in Modena gevestigde fabrikant het Formule 1-kampioenschap met Juan Manuel Fangio, waarna het merk besloot om zich terug te trekken uit de autosport en zich te richten op de bouw van raceauto’s voor particuliere klanten inclusief technische ondersteuning. Dit was de ideale situatie waar Zanetti naar op zoek was, en het was de reden waarom de Italiaanse ondernemer zich tot Maserati richtte.
In een tijdsbestek van een paar maanden ontwikkelde ingenieur Giulio Alfieri de ‘Eldorado’. De motor, die was afgeleid van de V8-motor die in de 450S twin cam-modellen was te vinden, had een cilinderinhoud die tot 4.190 cc was gereduceerd. Hij leverde een vermogen van 410 pk bij 8.000 tpm. Zowel de motor als de transmissie was negen centimeter naar links geplaatst. Dit moest voor een meer gebalanceerde gewichtsverdeling zorgen, waarbij rekening werd gehouden met het feit dat er op de kombochten op Monza tegen de klok in werd gereden.